Dit kort verhaaltje is echt gebeurd, enkele jaren geleden al. Haar naar was Katty , lang bronzend rood haar, 1m70 groot en een mooi, slank lichaam. Ze was ergens rond de 20 jaar. Ik kende haar van de sportclub.
Ze studeerde nog. Ze vroeg me of ik kon helpen wat computerproblemen op te lossen op haar kot. Lange inleiding kort: Toen ik haar vroeg om de stekker uit het stopcontact te halen, bleek de verdeelstekker en verlengsnoer verborgen te zitten achter een éénpersoonszetel. Ze ging op haar knieën omgekeerd over de rand van de zetel leunen en reikte achter de zeten onderaan de muur.
Ik zag in een paar seconden hoe lekker vatbaar ze zou zijn als ik op het juiste moment achter haar in die zetel haar onverwachts tegen de zetel zou aandrukken en de kietelaanval zou inzetten… buik, ribben, oksels… ik zou vrij spel hebben. ik wist dat ze kietels had… ik had haar al een paar keer proberen te kietelen, maar altijd zeer kort, want ze werd gek en roepte steeds de hele straat bij elkaar. Moeilijk om door te zetten in een sportzaal dan…
Laten we zeggen dat de computer even bijzaak was en dat ik me moeilijk kon concentreren op het probleem. De kietelzin (samen met iets anders…) groeide…
Ik besloot ervoor te gaan, want zo’n kans kreeg ik nooit meer… alleen met Katty in haar kot, de perfecte hoek en mogelijkheid om haar vast te pinnen en haar te kietelpakken… het was nu of nooit!
Ik vroeg haar om de stekker terug te plaatsen omdat ik iets moest testen… Mijn hart ging 150 slagen per uur! En ja hoor, uiteraard deed ze exact hetzelfde: op de zetel omgekeerd over de rand hangen, met haar aangezicht naar de uur op zoek naar de stekker. Terwijl ze daar onbeschermd en zich van geen kwaad bewust over de rand hing, sprong ik mee op de zetel, duwde ik haar tegen de leuning, kruiste mijn armen rond haar, ter hoogte van haar buik en zijden, en duwde ik haar met mijn lichaam min of meer vast. Ze gaf een korte gil, maar het was te laat voor haar: een fractie later ging ik ervoor: ze kreeg de volle kietellaag! Ik had haar te pakken. Ze riep, vocht, lachte, smeekte en probeerde los te geraken. Ik denk dat ik het toch een halve minuut volgehouden heb en haar nonstop kietelde overal waar ik haar kon pakken. Een eeuwigheid voor ons beide, maar voor verschillende redenen.
Ik hoopte nog te lossen en voor haar voeten te gaan, (want ze had geen schoenen of sokken aan..) maar in mijn eentje was dit helaas te moeilijk om haar vast te houden. Ze sprong uit de zetel zoals iemand die het hoogterecond ging verbreken!
Ik had een goede vriendschapsrelatie met haar. Gebaseerd op mijn vorige pogingen om haar te kietelen had ik geen schrik dat ze boos ging zijn achteraf. Dat was ze ook niet. Ze lachte achteraf en zei nog: “Wacht maar! dat zet ik je nog betaald!” Ik hoopte nog dat ze me wou proberen terugkietelen op dat moment, want dan had ik uiteraard het beste excuus om haar verder gek te kietelen in een kietelgevecht. Maar ik denk dat ze het wel doorhad dat ze ging verliezen en nog meer zou mogen ontvangen, dus ze deed (durvde?) het niet.
Nadien was er nog wel chemie tussen ons, (want ja… ik bleef nog even: er moest nog een computer gefixed worden!). Maar ik had toch een relatie, dus ik ondernam niks meer nadien.
Ze is ondertussen getrouwd, dus een tweede ronde komt er helaas niet meer, maar het was sowieso een ervaring dat ik niet meer vergeet… en zij waarschijnlijk ook niet!